Zelfmoord door zeevarenden is 'ondergerapporteerd', blijkt uit onderzoek, naarmate de geestelijke gezondheidscrisis groeit

Een nieuw rapport over de geestelijke gezondheid van zeevarenden heeft uitgewezen dat zelfmoord nog steeds een slecht begrepen probleem is in de maritieme industrie, waarbij zelfmoord waarschijnlijk aanzienlijk ondergerapporteerd wordt. Het rapport stelt vast dat de discussie over geestelijke gezondheid op zee onder zeevarenden nog steeds als een 'taboe'-onderwerp wordt beschouwd, wat het begrip van de problemen beperkt.

De Ipsos verslag, in opdracht van het Department for Transport (DfT) en de Maritime and Coastguard Agency (MCA), is gebaseerd op 20 diepte-interviews die zijn afgenomen met een reeks mensen die met zeevarenden werken of expertise hebben in de industrie.

Zeevarenden werden echter niet geïnterviewd, omdat het bespreken van de zelfmoord van collega's persoonlijk leed had kunnen veroorzaken en een langdurig ethisch goedkeuringsproces zou hebben geëist.

Het rapport stelt vast dat de zeevaart een uiterst uitdagende industrie is, en de druk is verergerd door de pandemie. Een reeks structurele problemen legden druk op het mentale welzijn van zeevarenden, waaronder lange werktijden, isolatie, vermoeidheid en financiële instabiliteit.

Hoewel wordt aangenomen dat sommige van de grotere rederijen uitgebreidere interne diensten voor geestelijke gezondheidszorg bieden dan kleinere bedrijven, voelen niet alle zeevarenden zich op hun gemak bij het gebruik van deze ondersteunende diensten, zelfs als ze beschikbaar zijn, dankzij een combinatie van cultureel stigma en bezorgdheid over vertrouwelijkheid.

Als het gaat om het vastleggen van zelfmoord, zijn de geïnterviewden van mening dat de industrie 'meer moet doen' om het probleem aan te pakken, dat geworteld is in de geestelijke gezondheidsproblemen waarmee zeevarenden worden geconfronteerd. Een zelfmoord kan vaak leiden tot grote trauma's bij de bemanning, die zichzelf uiteindelijk de schuld kan geven - wat bijdraagt ​​​​aan een slechtere geestelijke gezondheid.

Velen stellen dat er talloze redenen zijn waarom zeevarenden niet altijd op hun gemak zijn om zelfmoord te bespreken — met name religieuze en culturele redenen — maar er is ook een 'onzekerheidsprobleem', waarbij deelnemers twijfelden aan de haalbaarheid om er ooit zeker van te zijn dat een bepaald geval definitief zelfmoord is. Dit geldt met name voor gevallen waarin een lichaam op zee is verloren en nooit is teruggevonden.

Er is ook een wijdverbreide overtuiging onder zeevarenden dat in geval van zelfmoord de familie van het slachtoffer geen schadevergoeding zal ontvangen, in tegenstelling tot een overlijden als gevolg van een ongeval. Het rapport concludeert dat deze overtuiging onjuist is. Zeevarenden lopen echter vaak rond de wagen en verdoezelen de waarheid, in een poging de nabestaanden financieel en emotioneel te beschermen tegen de gevolgen van zelfmoord.

Alle geïnterviewden waren het erover eens dat, om het probleem van zelfmoord specifiek aan te pakken, de industrie geestelijke gezondheid op een meer holistische en preventieve manier moet benaderen, in plaats van op de reactieve manier waarop het momenteel wordt verondersteld te worden behandeld.

Men geloofde dat het centraal stellen van de aanpak van dit probleem om de 'fitness' van geestelijke gezondheid van bovenaf in te bedden – via de cultuur van de organisatie en aan boord – en van onderaf – via cadettentraining en wervingsbenaderingen.

"Er is geen ontkomen aan de uitdagingen op zee en de vele offers die zeevarenden brengen om hun werk te doen", zegt Sharon Coveney, plaatsvervangend CEO van de Koopvaardij Welzijnsraad (MNWB) — de overkoepelende liefdadigheidsinstelling voor de Britse koopvaardij en vissersvloten — in reactie op het rapport.

“De lange uren, de gevaarlijke omstandigheden en het maandenlang weg zijn van hun familie heeft ongetwijfeld een impact op de mentale gezondheid en het welzijn van zeevarenden. Het is niet verwonderlijk dat dit rapport bevestigt wat we al weten: er rust nog steeds een stigma rond geestelijke gezondheid. Het is belangrijker dan ooit ervoor te zorgen dat zeevarenden de juiste ondersteuning en begeleiding krijgen.”

In mei, MNWB kondigde een subsidiefonds van £ 2 miljoen aan die de geestelijke gezondheid en het welzijn van zeevarenden ondersteunt.

Op dezelfde dag dat het rapport deze week werd uitgebracht (12 juli 22), lanceerde MCA een digitale Welzijn aan zee tool ter ondersteuning van de gezondheid en het welzijn van zeevarenden.

De nieuwe website, gebaseerd op de bevindingen van het rapport, geeft praktisch advies voor zeevarenden en helpt organisaties het welzijn te monitoren en hun medewerkers te ondersteunen. Wanneer een zeevarende er gebruik van maakt, wordt hem gevraagd een digitale enquête in te vullen. Na voltooiing krijgt de zeevarende persoonlijk advies over hoe hij zijn welzijn op zee kan verbeteren. De vastgelegde gegevens worden geanonimiseerd en naar managers binnen het bedrijf gestuurd om hen te helpen beter te begrijpen wat de prioriteiten voor verbetering zijn.

"Deze nieuwe digitale tool, waarmee mensen die in de maritieme sector werken toegang hebben tot praktisch advies, is een stap in de goede richting en zal hopelijk het bewustzijn vergroten", zegt Coveney. “Natuurlijk kunnen we meer doen om de barrières te slechten, zodat zeevarenden het gevoel hebben dat ze openlijk kunnen praten over geestelijke gezondheid. En dat zal tijd kosten.”

Minister van Maritieme Zaken Robert Courts voegt hieraan toe: “Ik wil dat de maritieme sector uitnodigend is, en dat deze meegaat met de tijd en erkent dat het leven op zee, hoewel het ongelooflijk lonende carrières biedt, ongelooflijk eenzaam en stressvol kan zijn.

"Dit nieuwe rapport zal ons helpen om dit belangrijke probleem aan te pakken, en met steun van de MCA met zijn nieuwe online service, zullen we de sector blijven uitdagen om actie te ondernemen om ervoor te zorgen dat alle zeevarenden goed worden ondersteund op het land en op zee."

Ondersteuning voor zeevarenden is een belangrijk onderwerp geweest in de nieuwscyclus, na het besluit van P&O Ferries om 800 loyale en hardwerkende arbeiders te ontslaan zonder overleg of kennisgeving. De Britse regering heeft onlangs nieuwe wetgeving ingevoerd om ervoor te zorgen dat zeevarenden een salaris krijgen dat ten minste gelijk is aan het Britse nationale minimumloon.