Piraterij overleven, het verhaal van een zeevarende
Ontvoerd door Somalische piraten, werd Jakir Hossain (boven, midden) gemarteld en bang totdat hij drie jaar en zeven maanden later werd vrijgelaten. Hij had geluk dat hij het overleefde. Hier deelt hij zijn beproeving...
Ik ben 31 en woon al mijn hele leven in Chittagong in Bangladesh. Het is een havenstad, dus de zee maakt al van jongs af aan deel uit van mijn leven.
Ik heb een nieuwsgierige geest en wilde altijd al naar zee, de wereld zien en meer van de wereld, haar culturen en mensen ervaren.
Mijn neef werkte op een schip en vertelde me veel over een leven op zee, waardoor ik vastbesloten was om zeevarende te worden.
Zeevaart wordt in Bangladesh gezien als een nobel beroep, het is ook een vak waar ik me al op jonge leeftijd in zou kunnen vestigen. Ik heb mijn diploma hoger secundair behaald voordat ik zes maanden pre-sea-onderwijs had voltooid. Ik heb tijd op zee doorgebracht, ook in Somalië.
Ik heb een opleiding gehad in de International Ship and Port Facility Security Code (ISPS), maar toen ons schip in 2014 werd gekaapt, wist ik dat als ik zou proberen de piraten te bestrijden, ze me zouden neerschieten.
Ik dacht niet dat ik het zou overleven.
Ik kan niet beschrijven hoeveel ze ons hebben gemarteld. Ze hebben een van mijn bemanningsleden vermoord; ze schoten hem in de borst.
De piraten verbrandden ons en dwongen ons video's te maken waarin ze mensen thuis om geld vroegen en vertelden ons dat als hun eisen niet werden ingewilligd, ze ons een voor een zouden vermoorden.
We kregen geen eten en moesten 's ochtends tot 's avonds werken. Na twee en een half jaar zonk ons schip en vier van mijn collega's verdronken in de stormachtige zeeën.
Nadat het schip was gezonken, brachten de piraten ons landinwaarts naar een dorp waar ze ons in een lemen huis hielden dat bedoeld was voor twee personen, we waren er met 11 in gepropt en het voedsel en water dat ze ons gaven was niet genoeg om van te overleven.
Dit incident heeft mijn familie en mij ernstig getroffen, niet alleen fysiek en financieel maar ook mentaal, en ik heb nog steeds nachtmerries over wat er is gebeurd.
We zijn in juni 2014 vrijgelaten. Drie jaar en zeven maanden is een lange tijd om te lijden; nu ben ik gewoon blij dat ik leef.
Gedurende de tijd dat ik gevangen werd gehouden, bezocht het Maritime Piracy Humanitarian Response Program (MPHRP) mijn familie en ondersteunde hen.
Ik wil echt hoofdingenieur worden en bij mijn terugkeer naar huis heb ik me aangemeld bij het Department of Shipping om me te helpen mijn Marine Engineer Officer (MEO) Class-3-examen te behalen. Ik studeer hiervoor en MPHRP heeft mij ondersteund met een beurs.
Mijn familie heeft veel problemen gehad en is depressief en ziek geweest, mijn ouders zijn nog steeds ziek en toen ik terugkwam had ik niet het geld om hun behandeling te helpen.
MPHRP bezocht en vertelde ons over Sailors' Society, die me een bijstandsuitkering gaf om mijn gezin te helpen.
Ik ben erg dankbaar voor de steun die ze ons hebben gegeven.
