Route du Rhum: Fabrice Amedeo verlaat het schip na een explosie

Schipper Fabrice Amedeo heeft noodgedwongen afstand moeten doen van zijn Imoca Nexans – Kunst en Fenêtres tijdens de solo transatlantische race Route du Rhum, nadat een explosie aan boord het schip deed zinken.

Amedeo is veilig en wel, nadat hij is gered door een vrachtschip dat hem naar de Azoren brengt. Sprekend vanaf het vrachtschip kort na het incident op maandagmiddag (14 november 2022), onthulde Amedeo dat de explosie brand veroorzaakte en dat het schip "binnen 30 minuten" voor de Portugese kust zonk terwijl hij toekeek vanaf een reddingsvlot.

"Al mijn dromen gingen ten onder met mijn boot", zegt hij.

Gealarmeerd door de wedstrijdleiding van de Route du Rhum – Bestemming Guadeloupe, namen de Portugese maritieme reddingsdiensten contact op met schepen die in het gebied van het ongeval aanwezig waren. Het nabijgelegen vrachtschip M/V Maersk Brida omgeleid om de Franse zeeman te redden. Amedeo zal vandaag van boord gaan in Ponta Delgada aan de zuidkust van het eiland São Miguel, in de Azoren-archipel.

Amedeo, een 42-jarige voormalig journalist die oceaanracer werd, zegt dat hij een geweldige race had tot zondagochtend, toen hij zich realiseerde dat zijn ballast op een golf was geëxplodeerd en hij "enkele honderden liters" water in de boot had. Op dat moment raakten de batterijen aangetast door het water en vielen ze uit, waardoor een volledige black-out aan boord ontstond. Zondagmiddag begon er rook aan boord te ontstaan.

Amedeo rapporteerde maandagmiddag vanaf het vrachtschip en herinnert zich de rest van het verhaal in zijn eigen woorden:

“Kort na 12 uur op zondag was er meer rook aan boord. Gevolgd door een explosie. Ik zoek mijn weg terug naar de hut en slaag erin mijn TPS te pakken te krijgen. Mijn grabbelton (overlevingstas) was in de kuip gebleven. Ik ga terug om mijn trouwring te halen. Ik raak de brandblusser, maar er gebeurt niets. De rook is niet wit zoals gisteren maar geel. De cockpit vervormt en vergeelt. Opspattend zeewater klinkt als het geluid van water dat tegen een pan slaat. Ik begrijp dat ik zal moeten evacueren. Ik waarschuw mijn team voor een mogelijke evacuatie. Als ik ophang, ben ik achterin de boot klaar om mijn overleving te activeren: een stortvloed van vlammen komt uit de cabine en het dak van de koets. Ik zit gevangen in het midden van de vlammen. Ik kan niet eens mijn ogen openen. Het lukt me om het reddingsvlot in het water te duwen en te springen.

“Normaal gesproken wordt verondersteld dat het uiteinde dat het reddingsvlot aan de boot vasthoudt loslaat. Het laat niet los. De boot, die ik tijd had om te sturen maar die nog steeds vooruit vaart, geduwd door ruwe zee, trekt eraan en vult zich met water. Ik slaag erin om aan boord te komen zonder los te laten. Ik denk dat het daar allemaal is gebeurd en dat de dingen de hoek om zijn gegaan om goed te werken. Ik zeg tegen mezelf: 'Als je wilt leven, heb je een paar seconden om het mes te vinden en te snijden.' De IMOCA trekt me er weer naar toe. De golven brengen me er gevaarlijk dichtbij. Ik vind eindelijk het mes en snijd. Mijn vlot drijft benedenwinds van de boot die volledig in brand staat. Het duurt 30 minuten om te zinken. Ik sprak met de boot en bedankte hem. Over twee jaar zouden we samen de wereld rond gaan.

“Dan moet je je organiseren. De satelliettelefoon hield niet van het water in het vlot en werkt niet.

"Ik zeg tegen mezelf: 'Niemand weet dat de boot is gezonken en dat je in je vlot zit, als je het baken op de IMOCA activeert dat je kon meenemen en je activeert dat op het reddingsvlot, zullen ze hebben de informatie'. Dat is wat ik doe. Ik kan geen balenpers aan boord vinden. Een Tupperware-doos met batterijen zal me redden. Ik maak het vlot leeg. Ik begin met wachten. Ik sta achter het vlot zodat het niet omslaat. De zee is heel, heel groot. Ik inventariseer de uitrusting aan boord en bereid me voor op de toekomst. Ik verzamel de fakkels. Ik deed de marifoon om mijn nek. Ik breng drie tot vier uur door in dit vlot. Ik ben verrassend kalm. Het vlot vult zich regelmatig met water door de licht brekende golven. Ik begrijp dit allemaal maar voel me veilig. Ik weet echter dat niets voorbij is.

Amedeo deed elke 30 minuten een Mayday-oproep totdat hij uiteindelijk werd gered door het vrachtschip en ongeveer 20 bemanningsleden.

"Als ik eenmaal aan boord van het vrachtschip ben, stijgen de angst en de adrenaline", zegt hij. “Mijn benen trillen. Het is gek dit dierlijke vermogen dat mensen hebben om een ​​overlevingssituatie te beheersen. Dan komt het thuis. De dood wilde me vandaag niet, of beter gezegd, het leven wilde niet dat ik hem verliet. Ik ben er kapot van, maar de gelukkigste van alle mannen, want vanavond gaan mijn vrouw en dochters niet huilend naar bed.

“Dit avontuur verandert niets aan mijn passie voor mijn werk en voor de oceaan. Ik wil mijn team, de wedstrijdleiding van de Route du Rhum – Bestemming Guadeloupe en de reddingsteams bedanken die ervoor hebben gezorgd dat deze reddingsoperatie in de best mogelijke omstandigheden is verlopen.

“Ik denk ook aan mijn partners. Ik dank hen voor hun vertrouwen. Ik zal terug stuiteren. We zullen terugveren."