De dramatische schipbreuk en levensgevaarlijke redding die 70 jaar geleden de krantenkoppen haalde

Het zorgde voor intriges in Nottingham, het huis van een van de overlevenden. Andy Smart volgt het verhaal van de SS Langleecrag:

Een luchtfoto van 20 jaar geleden met het wrak van de Langleecrag op de rotsen van Great Sacred Isle.

De SS Langleecrag, beladen met graan, voer van Hull naar Montreal en voer langs de rotsachtige kust van Newfoundland.

Maar het slechte weer kwam eraan. Dichte mist en hevige regen maakten de omstandigheden moeilijk, het zicht was tot op de meter... en dat was vrijwel zeker de oorzaak van de tragedie.

Toen de Langleecrag de ingang van de Straat van Belle Isle naderde, vergiste de stuurman zich in de locatie van een richtingslicht, waardoor het 6,000 ton wegende schip de rotsen op leidde.

Terwijl de golven het getroffen schip beukten, probeerden twee bemanningsleden, William Colling en Anderson genaamd, een reddingslijn naar de kust te krijgen, maar ze werden weggevaagd door de kracht van de zee en verdronken.

De SS Langleecrag afgebeeld voordat hij 70 jaar geleden op zijn laatste reis naar Canada voer.

Het lichaam van Colling is begraven op een klein kerkhof in Flower's Cove, ongeveer 50 mijl van het roestende romp van Langlekrag.

Er was geen kans om het schip te redden omdat de achterkant was gebroken. En toen ontplofte de ketel.

Toen ze naar de reddingsboten gingen, slaagden de 41 overlevenden, waaronder een bemanningslid genaamd J Orrey, die uit Nottingham kwam, erin om relatieve veiligheid te vinden op het kleine, kale, door storm geteisterde Heilige Eiland voor de gure kust van Newfoundland.

Hun enige schuilplaats was een dekzeil. Er was geen vers water en wat voor karige maaltijden ze konden bereiden, moest in een emmer worden gekookt. Gestrand door de mist en regen wachtte de schipbreukeling op redding.

Vijf dagen gingen voorbij voordat een breuk in het mistgordijn hen in staat stelde een glimp van het vasteland op te vangen. Buiten in de storm zagen ze een Brits vliegdekschip, Empire MacCallum, wachten op een kans om dichtbij te komen en hen te redden.

Tweede officier Ivan Caley, een man uit Newcastle, tuigde een seinpaal op met een laken en een riem en was in staat om het schip een signaal te geven over hun benarde situatie. Ze hadden honger, dorst en leden onder de dodelijke effecten van blootstelling. De redding moest snel komen, anders zou het te laat kunnen zijn.

Angstig zagen de 41 mannen de Empire MacCullum een ​​boot lanceren met 14 roeiers aan boord, maar toen deze door de deinende zee werd geslingerd, sloeg deze tegen de zijkant van het schip en werd vervolgens door de golven naar het vasteland gedreven.

Een van de roeiers zou later schrijven: "Het spijt me te moeten schrijven dat de gecombineerde kracht van 14 mannen uiteindelijk niet opgewassen was tegen de elementen."

Alles wat overblijft van de 6,000 ton wegende SS Langleecrag, die 70 jaar geleden voor de kust van Newfoundland aan de grond liep. Twee van de 43 bemanningsleden verdronken, maar Nottingham-man J Orrey was een van de overlevenden.

Maar net toen alle hoop verloren leek, arriveerde een Noorse walvisvaarder, de Olaf Olsen genaamd, op het toneel.

De kapitein van het schip weigerde zijn schip te riskeren, maar omdat het in de wateren van Newfoundland was, had de piloot Harold Calloway het bevel. De bemanning van Olaf Olsen schoot een harpoen met een zware lijn op de kust en gebruikte die om een ​​reddingsboot heen en weer te pendelen om de gestrande mannen te redden.

Verhaal van Andy Smart in Nottinghamshire Live