Schandalige situatie van het Britse 'end-of-life'-bootbeleid

Het is tijd om de maritieme industrie ter verantwoording te roepen, waarschuwt Luke Edney, expert op het gebied van bootrecycling, in de eerste van een korte serie.

Boten die niet meer worden gebruikt, zijn een dreigend probleem, niet alleen voor het VK, maar ook voor de rest van de wereld. Vezelversterkte kunststof boten zijn over de hele wereld te vinden. Maar momenteel is er geen plan of procedure om het FRP-rompmateriaal effectief te recyclen.

Lange tijd leek het erop dat de scheepvaartindustrie zich terdege bewust was van het probleem, maar er niet over nadacht of er plannen voor had. Een recente verschuiving in de publieke opinie over plastic afval en recycling in de zee heeft daar echter verandering in gebracht.

VN-rapport

Onlangs heeft het probleem de aandacht van de Verenigde Naties gekregen. De VN gaf onderzoeksbureau AQASS Ltd de opdracht om een ​​rapport over de kwestie te schrijven. De auteur van het rapport, Dr. Simon Bray, is een mariene ecoloog met een achtergrond in vervuilingsstudies en milieubeheer.

Het rapport werd in opdracht gegeven toen Tahiti werd overspoeld met boten die mensen dumpten op het eiland in de Stille Zuidzee, waar ze weinig infrastructuur mee hadden. Toen dr. Bray de problemen begon te ontrafelen, realiseerde hij zich al snel dat dit een probleem was waar de hele wereld mee worstelde.

Alleen hier in het VK Botenbrekers, gevestigd in de haven van Portsmouth, is gewijd aan de verwijdering en recycling van boten. We hebben onlangs Simon van AQASS Ltd ontmoet om zijn rapport te bespreken en we kwamen allemaal tot dezelfde conclusie: van alle ontwikkelde landen loopt het VK achter op de rest.

De EU bespreekt de problemen vaak, aangezien de lidstaten ideeën zijn gaan opperen om delen van het probleem op te lossen. In 2012 werd er een regeling opgezet, genaamd Boat Digest, met als doel een netwerk van scheepssloperijen in heel Europa te creëren. Acht jaar later zijn er echter nog maar heel weinig, waarschijnlijk als gevolg van het opdrogen van de financiering.

Mogelijke oplossingen uit andere landen

Meer recent is Frankrijk op zoek naar een heffing op nieuwbouw. Dit geld wordt dan opzij gezet voor als de boot aan het einde van zijn levensduur komt. Dit is een goed idee voor het oplossen van de vraag wie betaalt voor het verwijderingsproces. Er is echter één probleem: als de boot wordt verkocht aan een ander land, gaat de pot met geld dan naar het land waar de boot uiteindelijk wordt gesloopt?

Zweden en Nederland hebben scheepssloperijen die profiteren van overheidsfinanciering om te helpen bij het opruimen en bergen van achtergelaten boten. Noorwegen heeft bedrijven die experimenteren met het vermalen van FRP en het gebruiken om bloempotten, banken en andere items te maken.

Duitsland heeft het storten van FRP verboden, grotendeels vanwege het probleem van het omgaan met oude windturbinebladen. Dit domino-effect betekent dat FRP-afval van boten niet op de vuilstort kan worden gestort. Het is slechts een kwestie van tijd totdat andere landen dit voorbeeld volgen en verbieden dat het naar de vuilstort gaat zonder dat er een oplossing is.

Canada heeft een gefinancierd programma dat de kustlijn effectief uitkamt op zoek naar wrakken en verlaten boten en deze vervolgens afvoert.

In de VS loopt een gefinancierd project om boten af ​​te breken en het afval FRP-materiaal in de cementindustrie te gebruiken. RIMTA is een bedrijf gevestigd in Rhode Island dat in Europa onder onze aandacht kwam nadat het in 2019 op het METSTRADE-duurzaamheidspanel had gestaan.

Al de verschillende ideeën waaraan in andere landen wordt gewerkt, schamen zich voor wat er in het VK wordt gedaan. We vertrouwen momenteel op de eerlijkheid van de laatste eigenaar van de boot om het geld bij elkaar te sprokkelen om de boot te slopen. Die, na te zijn gestript, op de vuilstort belandt. Als land en maritieme industrie moeten we leren van onze buren en beginnen met het vinden van groenere oplossingen.

Morgen kijkt Luke naar de kosten van afvalverwerking.