Een passie nastreven voor offshore racen

Petje af voor Eric de Turckheim. Opgegroeid in een zeilfamilie in Frankrijk, fantaseerde hij al op jonge leeftijd over offshore racen. Nu hij een enorm succesvolle zakelijke carrière heeft opgebouwd, leeft hij letterlijk zijn droom door middel van zijn reeks Teasing Machine-jachten.

Eric de Turckheim

"De Sydney Hobart was de kinderdroom die ik in de jaren zeventig had", zegt de Turckheim, nu 1970. doe die race.'” En dat heeft hij gedaan.

Nadat hij in 2009 terugkeerde naar wedstrijdzeilen, racete hij zijn eerste Rolex Sydney Hobart in 2015 en leidde hij tot hij kalm werd op de Derwent River, net voor de finish. Vorig jaar keerde hij weer terug en ondanks dat de race vanuit zijn geboorteland Frankrijk aan de andere kant van de wereld plaatsvindt, is hij van plan dit jaar voor een derde poging terug te keren.

Offshore racen is de passie van de Turckheim, en als het op dergelijke evenementen aankomt, zijn er geen die zo'n lange, rijke geschiedenis hebben, gecombineerd met potentiële ernst, als de Transatlantic Race 2019 die op 25 juni begint.

Dit evenement, gezamenlijk georganiseerd door het Royal Yacht Squadron, New York Yacht Club, Royal Ocean Racing Club en Storm Trysail Club, is een directe afstammeling van de eerste grote transatlantische oceaanrace die in 1866 werd gehouden en de daaropvolgende race om de Kaiser's Cup in 1905. beroemd gewonnen door Charlie Barr op Wilson Marshall's driemastschoener Atlantic, wiens parcoursrecord 75 jaar stond totdat het werd verbroken door Eric Tabarly.

Honderddrieënvijftig jaar later zal de editie van 2019 de 31e transatlantische race zijn die wordt georganiseerd door de New York Yacht Club.

Er zijn maar weinig boten in de Transatlantic Race van dit jaar die naar verwachting competitiever zullen zijn dan Plaagmachine, de twee jaar oude door Nivelt/Muratet ontworpen aangepaste 54-footer van de Turckheim. Sterker nog, als Moeder Natuur lacht naar de 50-footers dan Plaagmachine zou wel eens de algemene eer mee naar huis kunnen nemen.

In 2017 won ze, nadat ze als derde thuiskwam in de meedogenloze Rolex Middle Sea Race, de RORC's Transatlantic Race van Lanzarote naar Grenada. Ze volgde dat met een derde plaats vorig jaar in de race van Bermuda naar Hamburg. Deze twee evenementen vormden de Atlantic Anniversary Regatta, die: Plaagmachine ronduit gewonnen.

Geboren in een zeilfamilie, heeft de Turckheim de zee in zijn aderen. Zijn moeder Tonia was lid van de Royal Ocean Racing Club en reed eind jaren zestig en begin jaren zeventig offshore. Zijn eerste ervaringen op het water waren op zesjarige leeftijd, zeilend vanuit het ouderlijk huis op Île de Ré, dicht bij La Rochelle, Frankrijk.

Hij zeilde tijdens zijn jeugd met rubberboten voordat hij op 18-jarige leeftijd naar offshore racen ging. Maar toen, in 1976, werd hij gedwongen zijn passie opzij te zetten om zijn Franse nationale dienstplicht te vervullen. Dat werd gevolgd door een bliksemsnelle professionele carrière waarin hij medeoprichter was van Trafigura, dat tegenwoordig een van 's werelds toonaangevende onafhankelijke handels- en logistieke huizen voor grondstoffen is.

In 2009, nadat hij veel van zijn zakelijke boeien had losgemaakt, keerde de Turckheim terug naar het zeilen aan boord van een Melges 32, waarmee hij drie seizoenen racete, maar zijn passie voor offshore racen kreeg al snel de overhand.

Hij werkte samen met een andere inwoner van Ile de Ré, Volvo Ocean Race-winnaar Laurent Pagès (Groupama 4, 2011-12) en oude vriend Bernard Nivelt, die een van zijn moeders jachten ontwierp. Ze zouden de eenmalige A13 van Archambault maken, een 43-voeter die zowel onophoudelijk als met succes werd gevochten.

Twee jaar geleden keerde de Turckheim terug naar Nivelt en ontwerppartner Alexis Muratet voor zijn huidige Teasing Machine, een eenmalige 54-voeter gebouwd bij King Marine in Spanje. Haar algemene overwinning in de Atlantic Anniversary Regatta is het bewijs dat de krachtige rompvorm met zachte ruggegraat goed is geoptimaliseerd voor offshore-races met bemanning.

Boven het water lijkt ze op de recente Volvo Ocean Race-jachten, met een vergelijkbare deklay-out en dubbele metgezellen met de pit ertussen. Maar het belangrijkste is dat ze is ontworpen volgens de IRC-regel, waarbij het belangrijkste gebied van optimalisatie haar kiel is. Dit is niet alleen vast, maar het ontbreekt ook aan een ballastlamp. Ze is inderdaad uitgerust met een ouderwetse, maar IRC-vriendelijke, zware vinkiel.

“Het is heel interessant om een ​​dergelijke ontwikkeling te maken, want je hebt natuurlijk de IRC Rule en je hebt een competitieve omgeving waarin je jezelf probeert te positioneren. Het is altijd leuk om een ​​prototype te ontwikkelen”, zegt de Turckheim.

“Als IRC-boot kun je dat op twee manieren doen”, zegt projectmanager Laurent Pagès. “Je kunt gaan voor maximale prestaties, maar wel met maximale straf. Of je gaat de andere kant op en probeert je boetes te minimaliseren en de beste balans te krijgen. Eric en ik vonden het interessant om te proberen iets te laten presteren, maar op een andere manier.”

Plaagmachine, is echter geen uitgeklede racer. “Ze is geen cruiseboot, ze is een raceboot, maar best comfortabel”, zegt de Turckheim. “Je hebt warm water, een oven, twee koelkasten. Het is erg pittig als je naar binnen kijkt, maar het is echt comfortabel om te gebruiken in termen van het stapelbedsysteem, de mogelijkheid om te koken, een douche te nemen. De kleine details die je niet aantreft op een raceboot.”

Aan boord van de Turckheim en Pagès is een andere ex-Volvo Ocean Race-zeiler, de Italiaanse Gabriele Olivo, de enige niet-Franse bemanningslid. De meerderheid van de rest van hun bemanning is Korinthisch, met ongeveer de helft permanent of quasi-permanent.

Ondanks zijn vele kilometers voor de kust, heeft de Turckheim nog nooit over de Noord-Atlantische Oceaan gevaren tijdens de Transatlantic Race. Maar zijn ervaring doet hem denken aan het oude gezegde, om als eerste te eindigen, moet je eerst eindigen.

“De moeilijkheid is dat je snel moet starten, je wilt geen terrein verliezen, maar je moet de boot beschermen. In de Newport-Bermuda verloren we in de eerste 24 uur twee spinnakers.”

Van zijn kant herinnert Pagès zich de uitdagende etappe van Boston naar Galway van de Volvo Ocean Race 2008-09 aan boord van Telefonica Blue.

“Dat was ook in juni”, zegt Pagès. “De noordelijke route vraagt ​​veel van de bemanning. Het kan winderig zijn, behoorlijk ruig en vooral het eerste deel kan koud zijn. Het was een zeer interessante etappe met veel zaken op het gebied van stroming, strategie en positie.

“Er is kans op wat hoge druk, maar ik denk dat we mogen hopen op een redelijk snelle overtocht van zo'n acht tot elf dagen. Je hebt dus een goede dynamiek in de bemanning nodig en om meteen in het juiste ritme te komen en de hele tijd gefocust te blijven.”

Achtergrond
De Transatlantic Race 2019 begint op 25 juni voor het parcours van 2,960 zeemijl van Newport, RI, naar Cowes, Engeland. De race wordt georganiseerd door het Royal Yacht Squadron, de New York Yacht Club, de Royal Ocean Racing Club en de Storm Trysail Club.

Pre-start activiteiten zullen plaatsvinden in het Harbour Court clubhuis van de New York Yacht Club in Newport, terwijl de prijzen zullen worden uitgereikt in het Royal Yacht Squadron's Cowes Castle clubhuis op het Isle of Wight.

De race is een directe afstammeling van de eerste grote transatlantische oceaanrace, die op 11 december 1866 begon in de haven van New York. De editie van 2019 zal de 31e transatlantische race zijn die wordt georganiseerd door de New York Yacht Club met de vloot die vertrekt vanaf Castle Hill Vuurtoren.

Verhaal van James Boyd. Gepubliceerd in Scuttlebut, Bron: New Yorkse jachtclub