De ziel van het zeilen bevorderen...

Surfen, skiën en zeilen hebben iets gemeen, buiten de noodzaak van water en vloeibare of vaste stof. Deze sporten zagen een enorme toename van de publieke populariteit toen de babyboomgeneratie volwassen werd.

Voor het zeilen viel dit samen met de komst van zeilboten van glasvezel. Skitechnologie en stoeltjesliften verbeterden de toegankelijkheid van alpine avonturen, terwijl surfen werd geholpen door blootstelling in films en de brede aantrekkingskracht van de surfcultuur.

Toenemende deelname en enthousiasme dreven uiteindelijk de ontwikkeling van een robuust competitief aanbod dat de toppresteerders in de structuren van races en wedstrijden bracht. Statistieken zijn moeilijk te vinden, maar ik krijg de duidelijke indruk dat deelname aan de competitieve versies van deze sporten een hoogtepunt bereikte in de jaren 70, 80 en begin jaren 90 in de VS, en sindsdien is afgenomen.

Aan het eind van de jaren negentig en het begin van de jaren 1990 zorgden surfen en skiën, in tegenstelling tot zeilen, ervoor dat invloedrijke topsporters publieke beslissingen namen om te stoppen met concurreren en in plaats daarvan freeskiën en freesurfen na te streven - skiën of surfen hoe ze willen, waar ze willen, met wie ze willen. Sommigen waren in staat om sponsors en media-aandacht mee te nemen, en nieuwe iteraties van pro skiën en pro surfen waren geboren.

De focus lag op de kunst of stijl van hun sport, reizen naar exotische locaties en vaak de kameraadschap tussen groepen vrienden die deze passie deelden. Bekende voorbeelden zijn skiër Shane McConkey en surfer Rob Machado (hierboven).

Deze atleten verlieten de competitie niet om te gaan skiën op zachte cruisers of gemakkelijke golven; ze bleven bezig met eliteprestaties en daagden zichzelf uit, soms op extreme manieren. Hun invloed groeide en was als een toestemming voor andere enthousiastelingen om deel te nemen aan de sport op een manier die persoonlijk bevredigend, ambitieus en niet-competitief was.

Zoiets is er in het zeilen nog nooit gebeurd. Zeker, veel zeilers gaan op hun eigen voorwaarden het water op; maar hebben spraakmakende professionals vergelijkbare niet-competitieve paden voor andere zeilers publiekelijk verlicht? Hoe zou een vrijvarende beweging eruit zien?

Vrij zeilen zou moeten worden gepionierd door opwindende en invloedrijke zeilers van wereldklasse. Gebruikmakend van het sjabloon van surfen en skiën, zouden het locatiegerichte bestemmingen zijn die winderig, relatief onbekend en buitengewoon pittoresk zijn. Om deze reden lijkt het logisch dat vrije zeilers kleine, draagbare, krachtige boten zouden varen.

Stel je een vriendelijke groep ontluikende gratis zeilers voor - zeilers van de Moth, 49er of foiling catamarans - die de wereld rondreizen om voor zichzelf en de liefde voor de sport te zeilen. Ze pushen elkaar, maken vorderingen en ontwikkelen hun eigen stijlen; en dat allemaal terwijl ze zich amuseren, op en naast het water (en misschien gevolgd door een filmploeg).

Het zou bijzonder opmerkelijk zijn als het echt de beste ter wereld was – jonge America's Cup-schippers zoals Kiwi Peter Burling, de Australische Nathan Outteridge of Taylor Canfield uit de VS. Toch zou ik het nog steeds graag volgen als het een van de meest getalenteerde van onze regio was. Hoe kon het delen van deze ervaringen met het publiek niet iedereen, vooral jongeren, inspireren om het water op te gaan?

Dit alles doet niets af aan de waarde van concurrentie. Freeskiërs en freesurfers wijzen vaak op vaardigheden die in competitie zijn aangescherpt en die hun "gratis" avonturen mogelijk maken. Dit alternatieve pad om jezelf uit te drukken door middel van de zeilsport - vooral een die de samenhang van persoonlijk plezier, uitdaging, innovatie en kameraadschap benadrukt - zou alleen maar goed kunnen zijn voor de sport.

Voor 48° Noord-abonnementsinformatie… klik hier.

Verhaal door Scuttlebutt Sailing News