Ongelooflijke beelden van Matias Capizzano's 20-jarige carrière

Argentijnse fotograaf, Matias Capizzano, viert 20 jaar in het bedrijfsleven - het maken van zeefoto's. Aan het einde van een moeilijk jaar waarin acht grote evenementen (waaronder de Olympische Spelen in Tokio) die Capizzano vastlegde, werden geannuleerd, heeft hij zijn 20e jaar gebruikt om zijn vaardigheden te ontwikkelen om gepersonaliseerde gedrukte boeken voor zijn klanten te maken.

Zijn klanten zijn voornamelijk organisatoren van evenementen en zeilers, evenals de belangrijkste namen in de verblijfsindustrie, zoals: Optiparts, North Sails, Olympische zeilen en J zeil en nog veel meer. Ze gebruiken hem keer op keer omdat hij een uitdaging niet schuwt.

"Vroeger ging ik alleen in een kleine rib rijden en de foto's maken", zegt Capizzano. “Ik stak heel langzaam over voor deze S40-zeilboot om dit uitzicht te krijgen. Het is stressvol om het kruis te timen en foto's te kunnen maken voordat het in mijn buurt komt." Hij zegt dat hij denkt: “Motor stop alsjeblieft niet, stop nu niet.

"Zeilen is een complexe sport en het is belangrijk om het te begrijpen om het beste uit je foto's te halen", zegt Capizzano.

“Je moet voorbereid zijn om je apparatuur en jezelf te beschermen tegen de omgeving, vooral de stormachtige dagen waarop je de beste foto's kunt maken. Golven en zout water zijn niet vriendelijk voor camera's en lenzen, dus daar moet je voor zorgen. Alles is in beweging, de zeilboot en je rib door de wind, golven en stroming dus als je een speciale hoek wilt om de foto's op een bepaald moment te maken is dat een uitdaging en moet je rekening houden met deze natuurverschijnselen.

“Je zintuigen zijn fulltime verbonden met de omgeving.

"Je moet vertrouwen hebben bij de organisatoren om ze te laten zien dat je het spel kent en ze laten je dichtbij genoeg zijn om je werk te doen of naast een boei te zwemmen.

“De dagelijkse werkuren zijn lang en fysiek vermoeiend met misschien vier tot zes uur in het water, en dan een lange nacht terug op kantoor om foto's te bewerken en af ​​te leveren.

“Ik ben bij twee Olympische Spelen geweest en het is echt een uitdaging als je een bootbestuurder hebt en de persboot deelt met vier of vijf andere fotografen. Eenmaal op de Galápagos-eilanden kapseisde de rib en zag ik het licht aan het einde van de tunnel.”

Capizzano zegt dat je rusteloos moet zijn om de beste beelden te krijgen.

“Soms spring ik in het water om een ​​ander standpunt te hebben. Je moet heel rusteloos zijn in dit werk, geduldig maar rusteloos, altijd op zoek naar iets speciaals.”

"Op de meeste van mijn foto's zie je een laag standpunt, vlakbij de zeespiegel", zegt Capizzano. “Om dit uitzicht te hebben, moet ik een heel kleine rubberboot gebruiken zonder middenconsole. Het is als paardrijden. Op winderige dagen, wanneer de golven groot worden, worden de foto's pijnlijk in mijn lichaam."

"De fysiek meest moeilijke foto's zijn wanneer ik in het water spring en duik om wat onderwaterfoto's te maken."

Zijn beroep is duidelijk een passie, net als zeilen.

"Van jongs af aan hield ik van fotografie en speelde ik thuis met een oude camera," zegt Capizzano, "en ik begon op zevenjarige leeftijd te zeilen in de Optimist-klasse in Mar del Plata, mijn geboorteplaats in Argentinië, beroemd om zijn het zijn mooie en soms extreme zeilomstandigheden.”

"Een optimist springt meestal niet zo", zegt Capizzano. Dit beeld vertegenwoordigde jarenlang zijn werk over de hele wereld.

Optimisten vormden zijn liefde en zeilen, en dat legt hij ook graag in anderen vast.

"Ik vind het heerlijk om te laten zien wat daar buiten gebeurt, midden op de oceaan, wanneer jonge zeilers alleen in hun bootje zijn en de natuur en zichzelf uitdagen", zegt hij.

Capizzano hoopt in de toekomst Antarctica te kunnen fotograferen, maar voorlopig zegt hij dat hij wil doorgaan met waar hij mee bezig is.

“Het is een ongelooflijke baan. Het is in veel opzichten bevredigend, maar vermoeiend. Mijn vrienden denken dat ik een toerist ben. Ik probeer ze uit te leggen hoe moeilijk het is.”

"Je kunt je niet voorstellen hoe moeilijk het was om deze foto's te maken met zoveel persboten die je de weg of het uitzicht versperden", zegt Capizzano. "Het was een chaos en tegelijkertijd een ongelooflijke emotie, moeilijk te beschrijven."

Cecilia Carranza en Santiago Lange wonnen de gouden medaille voor Argentinië. Lange was een jaar eerder hersteld van een ziekte en Capizzano zegt dat de medailleceremonie "een van de meest emotionele momenten was die ik als fotograaf heb meegemaakt. Het was moeilijk om de camerazoeker weg te gooien met mijn ogen vol tranen.”